Hoe werkt een funduscamera?

Wat gebeurt er tijdens het maken van een fundusfoto?

Voor de foto neem je plaats met je kin en voorhoofd in een steun. Dat zorgt ervoor dat je hoofd niet beweegt. Je kijkt naar een vast punt in de camera zodat de lens goed gericht is op het oog. Soms krijg je vooraf oogdruppels om de pupil groter te maken. Dat helpt om betere foto’s te kunnen maken maar is niet altijd nodig.

Bij een niet mydriatische funduscamera hoeft de pupil niet wijder gemaakt te worden wat prettiger is voor de meeste mensen. De camera gebruikt dan slimme instellingen en maakt de foto automatisch zodra het beeld scherp is. Als de pupil te klein is kan men alsnog besluiten om de pupillen te druppelen zodat ze groter worden. Dit moet dan even inwerken en vervolgens maken ze dan opnieuw een aantal foto’s.

Aanvullende technieken bij fundusfoto’s

Soms is een gewone opname niet genoeg om alles goed te zien. In dat geval kan gekozen worden voor fluorescentie angiografie. Dit onderzoek wordt altijd in een gespecialiseerde oogkliniek of ziekenhuis gedaan. Je krijgt dan een kleurstof in je aderen gespoten die zich dan vermengt met het bloed. De vloeistof is reflecterend voor een bepaald kleur licht waardoor lekkages van adertjes beter gezien kunnen worden. 

Ook zijn er camera’s die gebruikmaken van fundus autofluorescentie. Hierbij wordt met een speciale kleur licht gekeken naar natuurlijke reacties in het weefsel. Hierbij is geen inspuiting van een vleistof nodig zoals bij een fluorescentie angiogram.

Beide technieken maken gedetailleerde opnamen mogelijk van plekken waar afwijkingen zich kunnen voordoen, zelfs als er nog geen zichtbare klachten zijn. Dit helpt artsen om schade in een vroeg stadium te vinden.

Wat zie je op de foto?

De foto laat het netvlies, de macula, de oogzenuw en alle andere belangrijke delen van het oog zien. Je kunt ook goed kijken naar de structuur van het weefsel, inclusief de buitenste laag. De arts kijkt of er afwijkingen te zien zijn, zoals bloedinkjes, vocht of dunne plekken.

Als je eerder al een opname hebt gehad worden de beelden naast elkaar gelegd. Zo kan bepaald worden of de schade erger wordt of stabiel blijft. Dat is vooral belangrijk bij aandoeningen zoals diabetische retinopathie of macula degeneratie, waarbij snelle veranderingen kunnen optreden.

Wat gebeurt er daarna?

Na het onderzoek worden de beelden opgeslagen en beoordeeld door de huisarts of oogarts. Wanneer er iets opvalt, wordt dat met je besproken. In sommige gevallen is een verwijzing naar een oogarts nodig.

De meeste mensen krijgen de uitslag binnen een paar dagen, afhankelijk van waar het onderzoek is uitgevoerd. Heb je suikerziekte dan wordt het netvlies vaak jaarlijks gecontroleerd met een fundusfoto. Je eigen huisarts houdt dan ook in de gaten of er iets verandert in je ogen.

Wat een funduscamera handig maakt

De combinatie van een goed beeld, weinig belasting en snelle uitvoering maakt fundusonderzoek erg bruikbaar. Dankzij deze camera systemen kunnen artsen ook zonder uitgebreidere apparatuur betrouwbare en snelle foto’s maken.

Een scherpe digitale funduscamera maakt duidelijke foto’s die makkelijk te vergelijken zijn met eerdere opnames. De kwaliteit van goede foto’s te samen met snelle verwerking biedt een veilig en handig hulpmiddel bij het vervolgen van het netvlies door de tijd.

In veel gevallen merk je er als patiënt bijna niets van, maar krijg je wel waardevolle inzichten over je gezondheid. Dit maakt het maken van een fundusfoto een logische stap bij oogcontroles op diabetes mellitus of als je arts mogelijke andere afwijkingen vermoedt.